01 januari 2025
01 januari 2025
01 januari 2025
01 januari 2025
01 januari 2025
03 maart 2025
"Maar neem mij vooral niet serieus!!"
"Het zal mijn ongesteldheid wel zijn!!@!*!"
Schreeuw ik haar na.
3 Minuten eerder....
"Lieeef?"
Ineens staat ze voor mijn douchegordijn.
*Slik...* Ze zou op de fiets naar haar werk moeten zitten. Vol automatisch slik ik acuut mijn tranen in en zet een boos gezicht en een boze toon op.
Ik zie het mezelf doen en ik weet precies wat er gaande is, maar het lukt mij niet om mijn beschermingsmodus los te laten.
"Ja!?"
"Mag ik ook op jouw fiets?"
"Prima."
Ze schuift het douchegordijn aan de kant en ziet mij boos naar haar kijken.
"Sta je nou boos te douchen?"
Mijn reactie is inderdaad wat overdreven naar aanleiding van onze korte interactie van net, maar huilen zou nog belachelijker zijn dan boos zijn, vindt mijn hoofd. Ze ziet de weerstand tegen de tranen, maar de energie moet ergens heen.
"Ja en!? Laat mij lekker!!"
Door mijn felle energie laat ze het douchegordijn weer vallen en loopt weg.
Ik voel mij nog meer getriggerd in mijn 'niet gezien' stuk en roep haar op cynische toon na.
"Maaaaar, het ligt niet aan jou, hoor!! Gewoon...! Een kindloos bestaan! En een schijterige ondernemer zijn waar niets uit komt!" ('Schijterig' is trouwens een heerlijk woord om te roepen als je boos bent.)
Ik hoor haar de trap aflopen, voel me nog meer in de steek gelaten en roep nog wat harder na:
"En nee!! Ik was niet boos! Ik was aan het huilen! En ik heb gewoon wat FUCKING.....! LIEFDE.....! nodig, maar neeeeee, jij laat je weer lekker makkelijk triggeren!"
"Neem mij vooral niet serieus! Het zal mijn ongesteldheid wel zijn!!!!"
Als ik de voordeur hoor dicht gaan, schreeuw ik hard:
"Ik hoop dat je op je BEK! gaat op die KUT fiets van mij!!@!*!"
Met platte hand sla ik een keer of 5 tegen de douche muur aan. Niet omdat ik daarna zielig kan doen, maar omdat ik op dat moment echt geen andere en meer vriendelijke manier kan bedenken om mijn energie kwijt te raken. Ik heb mijn emoties te lang onderdrukt, waardoor de onder water gehouden bal nu even flink omhoog komt schieten.
Ik begin hard te huilen en laat nu helemaal de tranen gaan, die eerder ook al wilden komen. Oude pijn. Oude vast zittende energie wat eruit wil.
Heeft natuurlijk niets te maken met 'haar onduidelijke communicatie', want ik had gewoon om verheldering kunnen vragen.
Heeft ook niets te maken met 'dat ze mij niet eens een knuffel kon geven', want ik had gewoon mijn tranen mogen laten zien.
En ook heeft het niets te maken met 'dat ik gewoon ongesteld ben', want juist die periode is essentieel en bedoeld om los te laten.
Mijn hele ongestelde leven lang leerde ik dat emoties tijdens de menstruatie buitenproportioneel zijn. En dus niet al te serieus genomen hoeven te worden. Maar onze periode van menstrueren gaat over loslaten. Het gaat over het vrijlaten van energy die al veel langer opgesloten zit in ons systeem.
Het is NIET buiten proportioneel. Het is jarenlang onderdrukt geweest. Ontkent. Vermeden. NIET serieus genomen. Om allerlei redenen. En de natuur geeft ons iedere maand weer de kans om een beetje van die energie vrij te laten. Het is NIET buiten proportioneel. Met die overtuiging, oftewel oordeel, onderdruk je juist dezelfde energie weer, waardoor deze er minstens zo hard uitkomt bij de volgende menstruatie ronde.
Zoals je leest, vind ik het ook nog steeds moeilijk om mezelf te uiten, zoals ik mij werkelijk voel. Maar laten we elkaar eraan herinneren wie wij werkelijk zijn. Onszelf steeds weer opnieuw de toestemming geven om juist in deze intense fase van loslaten, zoveel mogelijk oude pijn, ook te mogen vrijlaten.
En na een flinke huilbui voelt mijn systeem weer wat ruimer, losser, luchtiger. Ik kan al snel weer lachen en ik hoef lang niet altijd te weten welke verhaal erbij hoort. Het wil gevoeld worden. Toestemming om te mogen stromen, huilen.
En daarna maak ik excuses. Ik neem zoveel als ik kan verantwoordelijkheid voor mijn gedrag. Nu via de app en vanavond maak ik het helemaal goed. Niet om mijn schuldgevoel te compenseren, maar omdat ik graag verbinding wil met mijn geliefde. En zij ook met mij. En ik mag haar liefde gebruiken om de verbinding met mijzelf weer verder te versterken.
Ruzie.
Er hangt flink wat in de lucht.
Toegeven? Pfuh! Zeker niet. Maar stiekem durf ik de wolk amper aan te raken uit angst voor exploderen, of imploderen. Vooral in mijzelf. Ik mag naar binnen. Diep naar binnen. Ruzie is niets anders dan de projectie van mijn eigen angsten. Bang voor de angst in mijzelf. Ik herken het patroon uit al mijn relaties. Te goed gezien worden, niet genoeg kunnen onderduiken, teveel kwetsbaarheid, te bedreigend voor het Ego die vol in de afweer gaat. Verbaal zo sterk en stellig zijn en stront voor goud kunnen verkopen, dat ik de ander het gevoel kan geven dat de schuld daar ligt. Niet voor niets zo geleerd.
Schuld. Een zichzelf in stand houdend en eeuwig verwoestend, aangeleerd programma. En ik heb het niet eens in de gaten. Echt niet. Ja, wanneer ik er midden in zit, dan besef ik mij dat ik het eigenlijk al eerder zag. Ik doe echt mijn best om eruit te komen en dat lukt steeds beter, maar het is zo’n hardnekkig, diepgeworteld, beschermend deel dat om mijn oude pijn heen zit. Ik wil er heen, maar ik durf er niet in. Stap voor stap doe ik het toch, “al gaat het oooh zo traag” zegt het kritische Ego.
Uit angst voor afwijzing van haar, zie ik mezelf in hetzelfde patroon stappen.
Vermijding. Afsluiten. Afweer. Projecties. Boosheid. Woesternij.
Ontdooien. Tranen. Hetzelfde rondje weer. Totdat ik echt breek.
Hoeveel durf ik mij te laten spiegelen door wat ik in haar zie?
Hoeveel durf ik weer een laag dieper verantwoordelijkheid te nemen
voor de werkelijkheid die ieder moment opnieuw zelf creëer?
Hoeveel durf ik te gaan staan voor wie ik ben en voor wat ik nodig heb in een relatie?
Hoeveel durf ik mijzelf wérkelijk te laten zien?
Hoeveel durf ik haar liefde te ontvangen?
Stap voor stap. Niet snel genoeg. Daardoor nog trager.
En als íemand begrijpt hoe dit deel van mij zich voelt en hoe verschrikkelijk veel behoefte aan bevestiging mijn gekwetste innerlijke kind heeft, en aan liefde en aan eindeloos veel geduld, dan is zij het wel. Vandaag is blijkbaar weer een dag dat ik de bal lang genoeg onder water heb geduwd en dat hij noodgedwongen naar boven komt. Met intern geweld.
Ik duw mijn vriendin op afstand. Via de app, lekker veilig. Schreeuw mijn longen uit mijn lijf. In mijn trui, want stel dat de buren mij horen. Ik kruip in mijn schulp en laat de tranen met tuiten langs mijn wangen stromen. Ik (h)erken het patroon, mijn onderduik gedrag, vermijding van angst om afgewezen te worden. De bekende self fulfilling prophecy. Ik weet hoe het werkt, zie het in het moment bewust gebeuren. Nog meer zelfverwijt, want “als je het toch zo goed weet, waarom trap je er dan in vredesnaam wéér in?” Zegt ‘Miss Wannabe Kritisch’ bovenin. Ik mag er in. De angst toelaten, flink voelen, in liefde doorleven en transformeren.
Het liefst wil ik dat ze mij kneiter hard vast houdt. Door al mijn geraas heen. Tis gevaarlijk. Een orkaan vast houden. Beter eerst laten uitrazen. Woestenij. “Dapper is ze, oud willen worden met een relatie drama als ik.” “Knap als ze het vol houdt”, zegt het gekwetste meisje in mij, op cynische toon. Ik weet inmiddels gelukkig beter en kan de stem met steeds meer liefde horen en laten ratelen.
Nog anderhalf uur voordat ik mijn werkgezicht op moet zetten. Om mijn schuldgevoel een beetje weg te poetsen, ging ik ineens toch het bed nog opmaken, de was nog ophangen en stof zuigen, omdat mijn vriendin vannacht bij mij slaapt. Wederom uit angst voor afwijzing. “Schijterd.” Zegt ‘Miss Wannabe Kritisch’ weer. Geen haar beter dan zij of wie dan ook, maar het Ego MOET EN ZAL zichzelf blijven overtuigen van wel. Totdat ook deze relatie misschien stuk is. En sowieso dat het niet mijn schuld is, want hey deze ‘eeuwige beterweter, weet de pijn en angst toch wel weer weg te relativeren. Het Ego dreigt het weer over te nemen.
Ik mag naar de angst. Voelen. Voelen. Voelen Jessie. Ach wat.
Zo. Nou. Ze wilde een kijkje in mijn brein. Hier heeft ze hem. Meestal is mijn controle groot genoeg. Onderdrukking geslaagd. Ik wil dit niet zijn en ik weet ook dat ik dit niet ben! Maar ik doe zo hard mijn best om het niet te zijn, dat ik op enig moment, zoals altijd te laat, wel moet erkennen dat ik er toch weer midden in zit. Mijn angst dat ze hoe dan ook een keer flauw raakt van dit patroon, is diep van binnen groot. Leuk dat vertrouwen, lukt mij ook steeds meer. Gelukkig. En tegenwoordig overwegend. Maar uiteindelijk klap ik in elkaar of uit elkaar. Ik hoop vooral dat deze keer de resultaten uit het verleden, geen garantie zijn voor de toekomst.
Maar jah, ik weet ook dat het maar net is, wat ik er zelf voor overtuiging over hebt. “Uiteindelijk is het natuurlijk allemaal gewoon weer mijn eigen schuld en creëer ik het steeds weer opnieuw.” Zegt Ego weer. Ah, daar istie weer. Het zichzelf in stand houdende en eeuwig verwoestende, aangeleerde schuldprogramma.
Voelen. Voelen. Voelen Jessie. Voel de zelfverwijten, voel de angst voor afwijzing, mijn diepgewortelde angst voor eenzaamheid, zinloosheid van mijn bestaan. Diep van binnen kent iedereen die.
Hoe diep durf ik te gaan? Te voelen? Te erkennen? En lief te hebben?
Hoe diep durf ik mijzelf Lief te hebben?
Op de juiste waarde te schatten?
Haar liefde te ontvangen?
Ik gooi de luiken nog even helemaal open. Laat vrij wat ik kan. Keel los, hard huilen, heerlijk. Flink wat los voordat mijn werkgezicht op gaat en ik voor die tijd met mijn rood gewalde gezicht, nog een spiegel van marktplaats bij iemand weg haal. Voor de Spiegeldag op 8 juni. Hoe ironisch is dat. En lekkere reclame ook dit. Is the Universe playing tricks on me? Of ben IK ZELF het Universum en mag ik ook in deze ervaring de spiegel zien van wat ik in ieder moment creëer? Mag ik verantwoordelijkheid nemen voor ieder detail en mag ik daarmee voelen dat ik ook ieder detail anders kan creëren?
Juist mooie reclame!
Laten zien dat de schaamte voor onze diepste angsten eraf mag, maar ze laten zien! Verbinden met onze diepste angsten. Iedereen ervaart ze en maar weinig durven ze echt op de allerdiepste lagen te erkennen, te voelen en te laten zien. Dit deel wil ook erkenning, gezien worden, zich één voelen met de rest van ons hele Zijn. Ik heb ook mijn weg daar in te gaan. En in dit verhaal doe ik een volgende stap in mijn eigen reis naar de diepste krochten van mijn donkere kelders. Delen is helen. Elkaars spaceholder zijn. Herkenning en inspiratie.
Ik hoef niet gezien te worden in mijn slachtofferschap, of erkenning voelen voor alle drama die ik soms ervaar. Ik weet heel goed dat IK ZELF de Creator ben van mijn eigen werkelijkheid, de Schepper van de wereld. Mijn eigen wereld, zoals ik die helemaal zelf wil creëren. Inclusief drama, inclusief contrast, inclusief de voortdurende beweging van en naar de Liefde. Bewust worden van onbewuste programma’s. Los maken, herprogrammeren, Creeren zoals ik het WEL wil. Terwijl ik mijn Ego spel mag uit spelen, op de manier die voor mij het beste past. En jij mag jouw spel hier op Aarde spelen, zoals jou het beste past.
En met inmiddels acht spiegels achterin mijn auto, reed ik die avond naar huis om direct door naar bed te gaan, waar ik in de armen van mijn vriendin nog een deel van de tranen eruit mocht huilen.
En ze leefden nog lang en gelukkig.
Met dit verhaal wil ik je mee nemen in een voice dialogue sessie en wat deze methodiek mogelijk ook voor jou zou kunnen betekenen. En ook al is ieder verhaal natuurlijk anders, ik hoop dat ik je hiermee een beeld kan geven van zowel de snelheid, als ook de diepgang en intensiteit van deze methodiek, om in jezelf op zoek te gaan naar de verbinding en heling in jezelf. Voel je een JA? Maak dan een vrijblijvende en gratis afspraak om kennis te maken met mij en met de energie van de voice dialogue.
Wauw! Wat een heerlijke voice dialoge sessie!
Hij kwam op uitnodiging van zijn collega en was nieuwsgierig. Behalve met zijn nieuwe collega, heeft hij in zijn leven nog nooit gesprekken, coaching, therapie of wat dan ook gehad. Hij stond meer dan open. Niet alleen voor kennismaking met mij en de methodiek, maar vooral voor kennismaking met de diepere lagen in zichzelf. Na een korte kennismaking en het bespreken van het thema waar hij mee worstelt, benoemt hij al binnen een paar minuten benauwdheid en druk op de borst. Zijn 9-jarige zelf voelt ons al aankomen voordat we 'echt' begonnen zijn.
Ik vraag hem om contact te maken met toen hij 9 jaar was en intuïtief een plek te kiezen in de ruimte. Binnen een kwartier ervaart hij zichzelf als die kleine jongen. Bij de slaapkamerdeur, in een spagaat, omdat hij zijn vader wil beschermen tegen zijn agressieve moeder en tegelijk ook wil vluchten van een zeer bedreigende situatie. Een intern conflict, omdat verschillende delen in hem een andere kant op willen. Dat was één van de vele momenten dat er een trauma ontstond en dat verschillende delen binnenin hem, van elkaar afgescheiden raakten. Met dissociatie als gevolg, wat ook in de rest van zijn leven in stressvolle situaties het gevolg bleef. Het gevoel van niet gezien en erkent worden, groeide hiermee weer dieper vast.
Verdriet, verantwoordelijkheid, schuld en eenzaamheid komen in snel tempo boven drijven.
Ik mag het veilige veld neerzetten, ‘spaceholden’ / bewaken en het voelt zo liefdevol en eervol.
Ik mag uitleggen hoe het lichaam de hele dag communiceert met ons. Hoe het oude trauma's heeft opgeslagen in bijvoorbeeld zijn rugklachten. En hoe zijn onbewuste herinneringen van vroeger, invloed hebben op zijn huidige dagelijkse leven en zijn gevoel van eenzaamheid. Er ging een wereld voor hem open met meerdere bewustzijnsmomenten.
Zijn collega had een solide basis gelegd, zaadjes gepland en nu is hij eraan toe om verder onder water te duiken en licht te schijnen in zijn eigen donkere delen. Hij is eraan toe om zichzelf te helen. Hij wil los van het constant sudderende gevoel van eenzaamheid en zijn fysieke klachten. Hij wil zich heel en gezien voelen.
Hij vraagt zich af of hij daarvoor in gesprek moet met zijn vader of moeder. Ik voel de diep liggende weerstand en angst in zijn vraag. De eenzaamheid zit in de relatie met hemzelf. Niet met zijn ouders. Hij mag met zichzelf in gesprek gaan om die verbinding weer te maken tussen de verschillende interne delen. Een gesprek met 1 van de ouders kan zeer krachtig zijn, als hij daar echt aan toe is. Maar het is zeker niet noodzakelijk om de heelheid, éénheid en de Liefde in zichzelf weer te gaan ervaren.
Hij was dankbaar voor de ervaring die deze sessie hem gaf en
Een voice dialoge kan een zeer krachtige en intense manier zijn om jezelf weer heel te voelen.
Om te voelen dat jij jezelf mag Lief hebben zoals jij dat verdient en waard bent.
Wil jij ook in één sessie direct de diepte in? Wil jij op zoek naar de eenzaamheid, verdriet of pijn in jezelf, zodat je jezelf de troost en Liefde kunt geven, zoals je dat toen nodig had, maar niet kon of mocht ontvangen?
Voel je welkom om vrijblijvend en gratis kennis te maken met mij en met de energie van de voice dialogue.
Alle Liefs en een zwaai.
Daar... Midden op het podium, voor aan het hek, ontmoette ik een vrouw zo zwoel, zwierig en met een oprecht glimmende lach, dat ik op slag verliefd was. Van het ene op het andere moment aanbad ik haar en wilde ik met haar trouwen.
We dansten zoals niet eerder gedanst. We zwoelden als niet eerder gezwoeld. We voelden als niet eerder gevoeld.
Een powervrouw, een bescheiden Godin, puur omdat ze zichzelf durft te zijn en schaamteloos haar lichaam laat bewegen op het ritme van de muziek. Samen met mededansers genoot ik van haar zwierige lichaam. In zichzelf gekeerd en verbonden met de muziek. Ze inspireerde niet alleen mij, maar iedereen die haar kon zien. Een voorbeeld en onbedoelde boodschap om de verbinding met ons hele zijn te voelen, om te blijven bewegen op de muziek van het leven, te genieten en ons één te voelen met ieder moment.
We klikten direct, we dansten en spraken tot diep in de nacht en ik aanbad haar. Ik deed alles voor haar, omdat ze het waard was en dat gevoel niet kende. Een vrouw die na het verlaten van een lang en leeg huwelijk, zichzelf aan het ontdekken is als nooit tevoren. De verwondering was groot voor ons beiden, over deze nieuwe en onverwachte ervaring. Door haar puur zijn inspireerde ze mij zo intens om ook de puurheid in mijzelf te zien. Ik aanbad ook mijzelf. Door haar te geven, ontving ik hetzelfde. Zij ervaarde hoe eindeloos veel zij het waard is om aanbeden te worden en ik ervaarde hetzelfde.
AANBIDDING
Een groot woord dat ik mijzelf niet echt waard vindt, maar haar wel. Door het haar te geven voelde ik mijn eigen waarde omhoog gaan. Mijn sensualiteit ging aan, wat ik niet ken in mijzelf. Ik voelde mij sexy. In één dag en één nacht inspireerde ze mij zoveel om meer te verbinden met niet alleen mijn vrouwelijke kant, maar vooral ook met mijn sensuele kant, met mijn sexyness. Omdat ik haar mocht aanbidden, aanbad ik ook mezelf en voelde ik de liefde die ik evenzo tot op het bot waard ben, om ook aan mezelf te geven.
VERWONDERING
Het woord dat de kern raakt van deze ervaring. Ultieme ontspanning, tijdloosheid, overgave, verwondering, geven en ontvangen. Geven IS ontvangen. En bij het schrijven hierover ook de angst om overdreven gevonden te worden. Maar het is hoe ik het beleef, altijd mijn emoties beleefd heb, maar nooit echt durfde uit te spreken. Ik beleef het intens, zij beleeft het intens. Door haar geïnspireerd laat ik mijn hart meer spreken, laat ik mijn lichaam meer zien, volg ik mijn zielsstroom sneller de juiste kant op. We zien elkaar niet meer, maar mijn dankbaarheid is nog iedere dag even groot, voor wat zij in mij naar boven heeft gehaald.
Zoals voor velen, is dit zeer bijzondere tijdperk waarin wij nu leven, ook voor mij een tijdperk van grote transformaties. Dagelijks voel ik de uitnodiging van het Universum weer sterker, dat ik mij nóg meer mag gaan herinneren wie en wat ik in werkelijkheid ben en welke taak ik voor mijzelf heb gekozen op deze Aarde.
Pijnlijke ervaringen weerspiegelen mijn hechting aan beperkende overtuigingen over mijzelf en de wereld om mij heen. Ze laten mij zien waar ik nog weerstand heb tegen de realiteit. Ik mag los komen van al mijn oude aangeleerde programma's en hechtingen. Los komen van de persoon Jessie en herinneren dat ik de Schepper ben en alles kan creëren wat mijn ziel verlangd.
Ik mag steeds meer verbinden met mijn liefdevolle intenties, deze het veld in gooien, los laten en erop vertrouwen dat het quantum veld, het Universum mij precies dat geeft, wat ik nodig heb om mijn hoogste Zelf te herinneren. Mijn hoofd kent de Universele wet van de aantrekkingskracht en mijn hart mag hem nu bewust gaan inzetten om mijn zelfgekozen werkelijkheid te manifesteren, waarmee ik mijn taak en missie op Aarde mag volbrengen.
Mijn bewustzijn is in snel tempo aan het verruimen en sinds een paar weken zie ik heel duidelijk ook het effect dat dat op mijn lichaam heeft. Dat begon met een flinke griep, wat een bijzondere en spirituele ervaring was, waarin ik voelde dat er dingen in mijn lichaam aan het veranderen zijn. Hogere sensitiviteit, verandering van lichaamsovertuigingen, een upgrade van mijn DNA met daarin een ontgrendeling van een groot nieuw potentieel. Welk potentieel geen idee, maar ik zie dat het groot is.
Ik ontmoette een vrouw die ongekende dingen in mij weerspiegelt. Verbinding met mijn intuïtie en mijn helder weten is op diepere laag aan het open gaan. Oordeelvrijheid, elkaar écht zien zoals ik dat nog niet kende. Samen lachen, huilen, kwetsbaar zijn, zoals ik dat niet eerder durfde en zeker niet in zo korte tijd. De verbinding met haar is diep, omdat de verbinding met mijzelf en met Bron diep is en ik voel mij lichter en ruimer dan ooit.
Ook mijn relatie en hechting met mijn lichaam is erg aan het veranderen. Het voelt alsof mijn lichaam het van mij aan het over nemen is, op een goede manier. Het weet wat het nodig heeft. Tegelijk vind ik het ook spannend, omdat ik redelijk aan het afvallen ben, terwijl mijn hoofd zegt dat ik dat niet nodig heb. Dat ik wat aan het doorslaan ben, zoals ik dat zo vaak deed op verschillende gebieden. Ik ben nog nooit zo slank en licht geweest. Bang voor de mening van anderen. Bang om de illusie van controle op mijn lichaam los te laten en erop te vertrouwen dat mijn lichaam precies weet wat goed is voor mij.
Maar het voelt zo logisch. Het voelt helder en fit. Ik weet dat mijn lijf het weet. Het wil naar de natuurlijke staat en daarvoor moet mijn hoofd veel oude programma's loslaten. Ik zie steeds beter hoe ik de afgelopen tijd onbewust, en nu bewust, aan het toewerken was naar een bepaald doel. Ik eet al langer overwegend vegan, doe aan intermitted fasten, heb een tijdje rauw gegeten. Weer even wat meer gewoon gegeten en gevoeld dat mijn lijf dat minder fijn vindt. Sinds 1,5 jaar geen drank en drugs meer en ik heb 3 maanden zwanger mogen zijn. Wat een wonder en zegen was dat en een intens bekrachtigende ervaring. Naast een diep weten van mijn moeder-zijn, mocht ik nog veel meer lichaams-sensitiviteit ontwikkelen en durf ik zoveel beter te luisteren naar wat het van mij vraagt.
En drie weken terug startte ik met een meerweekse organendetox met sappen, in combinatie met intermitted fasten wat ik al langer doe. En als vanzelf ontstond de impuls om een aantal dagen te sapvasten en daarna 3 dagen te gaan droogvasten. Geen voeding en geen water. In het proces hier naartoe zie ik allerlei overtuigingen over voeding veranderen.
Ik ben niet een lichaam dat voeding of energie nodig heeft, ik ben het Universele bewustzijn dat van zichzelf energie ís en dat van daaruit het lichaam creëert dat het wil. Mijn bewustzijn zit niet in mijn lichaam, mijn lichaam zit in mijn bewustzijn. En mijn lichaam reageert en vormt zich, naar aanleiding van wat er in mijn bewustzijn plaats vindt. Dit zijn enerzijds beperkende en anderzijds helende overtuigingen en zelfbeelden. “Ik heb een hernia gehad en dus zal ik altijd een zwakke rug hebben.”
Met deze overtuiging hou ik mijzelf ziek. Ik creëer dan ook een lichaam met een zwakke rug. Totdat ik een jaar terug de shift kon maken naar "Ik hád een hernia en nu ben ik weer fit" en binnen 2 weken liep ik beter, had ik minder last, bewoog ik soepeler en sliep ik beter. Zo zijn er ontelbare overtuigingen die mij beperken in het manifesteren van een optimaal functionerend lichaam. Hoe meer ik los kom van alle beperkende overtuigingen, hoe optimaler mijn lichaam uiteindelijk zal kunnen functioneren.
Een diepgewortelde overtuiging die door de meeste mensen gedeeld wordt is dat we voeding en water nodig hebben om te kunnen leven. Vanuit de fysieke, 3 dimensionale werkelijkheid bekeken is dit waar. Alleen zijn wij geen fysieke wezens, wij zijn energetische wezens. Wij zijn puur bewustzijn. Wij creëren het lichaam en de gehele fysieke werkelijkheid vanuit ons bewustzijn en de overtuigingen over ons zelf en ons lichaam. Vanuit bewustzijn kunnen wij dus iedere werkelijkheid creëren die wij willen. Of dat nu in deze 3e dimensie is of in de 4e of 9e dimensie.
Ik zie in dit proces dat ik toe aan het werken ben naar het leven van Prana, leven van Licht. Waarbij ik geen voeding meer nodig heb, omdat ik ten diepste weet dat mijn bewustzijn niet in mijn lichaam zit, maar dat mijn lichaam in mijn bewustzijn zit. Dat mijn lichaam een uiting is van mijn bewustzijn. Ik en wij zijn feitelijk licht, trilling, frequentie en met mijn bewustzijn kan ik dezelfde frequentie aantrekken. Dat is de Universele wet van de aantrekkingskracht. Gelijke energie trekt gelijke energie aan.
Mijn reis nu laat mij zien dat ik de eerste stappen daarheen aan het zetten ben. Ik ga leven van Licht.
Niet nu, maar wanneer ik eraan toe ben en alle programma's kan los laten. Hoe en wanneer ik dat ga doen, geen idee, maar ik zie waar ik heen ga, wat het mij zal gaan brengen en wat ik daardoor nóg veel meer mag brengen in de wereld. Het gaat allemaal vanzelf. Ik voel mij steeds lichter, steeds ruimer, steeds liefdevoller. Omdat ik het voel van binnen, kan ik het zijn. Omdat ik het ben, straal ik die frequentie vanzelf uit en over op de mensen om mij heen.
Het voelt tegelijk ook ongemakkelijk, want wie ben ik, zegt ego, om zo licht te zijn en zoveel licht te schijnen. Wie ben ik om een Engel te zijn, zo noemt mijn nieuwe liefde mij. Maar ik mag het ook echt gaan voelen, ervaren. Ik zie mijn Engel-zijn in haar weerspiegeld. En daarmee ook mijn ego delen die weerstand bieden. Ik mag ze transformeren. Het gebeurt zonder dat ik er iets voor doe. Het gaat allemaal steeds meer vanzelf.
Ik ga leven van Licht, want ik bén Licht.
Terwijl ik dit schrijf voel ik de energie stromen, licht wordt helderder, donker wordt zichtbaarder, emoties bewegen vrijer. Het voelt allemaal zo bijzonder en zo mooi. Exponentiële groei. Terug naar de Bron die ik altijd al ben.
High on my own supply 💚