Categorie: 

POEZIE

Wie ben ik

Zonder indruk te willen maken
Alles of niets of er tussenin
Wat heb ik te leren, te zeren
Beminnen aan mijzelf
En bezinnen op de ander
Waar is mijn spiegel, waar is mijn weg,
naar ik of samen
In pure alleenzaamheid

Misschien
Of niet, of
Niets

Mensen komen, mensen gaan
Ze blijven of staan
Eén zegt het juiste
De ander vraagt het goede
Ik kijk naar mij, hij voelt naar zij
Zij is mij is hij
Monoloog met mijn onderbewuste
Verbonden zonder verwachting
Een les voor het leven, voor even

En hij?

Hij is
Hij komt
Hij gaat

Maar waarom?
Waarom moet ik alles willen doorgronden
Hunkerend naar verlangens
Verlangend naar hunkering
Zo ver mogelijk vandaan
Wachtend op het moment
Dat verlangen alleen verlangen is

Schommelend van rust
naar onrust naar rust
snap ik wat het kan zijn
Naar binnen als nooit te voren
Verlangen zonder te willen
In elkaar zinken zonder verdrinken
In pure alleenzaamheid

Misschien
Of niet, of
Alles

En het lieveheersbeestje ging ook voor de 5e keer

op dezelfde plek op het raam zitten.

Om mij steeds maar weer te vertellen

dat ze geen langpoot was, met een vreemde kop de verkeerde kant op,

maar een lieveheersbeestje, dat voor de 6e keer op dezelfde plek op het raam ging zitten.

Ik ben, ik zou, ik was

Ik zal, ik was geworden

Ik wou wel eens geweest zijn

Voltooid in het verleden
Vertegenwoordigd waar ik wilde
Of zou zijn geweest

Maar ik miste hoe ik het werd
Ik had geen tijd om te zien
Wat ik had willen in het nu

Ik kon niet eens bedenken
Wat ik zou zijn of worden
Omdat ik al was wat ik zijn wilde

Dat ik een heus echt sprookje WOU,
en nu de Magie mag leven met JOU.
Dat ik zo intens van jou mag HOU,
En wij zo heet, soms ietsjes LAUW,
maar nooit in de KOU met JOU.

Dat jij mijn ware Prinses ZOU,
en ik de allermeest trotse PAUW.
Elkaar dragen, samen veilig en verTROUW,
En dat ik met de allermooiste VROUW,
een toekomst in een kasteel mag BOUW.

Durven vertrouwen 
dat mijn wantrouwen 
eigenlijk rouwen is 

Onverwerkte pijn 
waar ik bij mag zijn 
dat nog niet ontvouwen is 

Vermeden nog zo even 
geleerd door het leven 
dat het niet te vertrouwen is 

Mijn onderdrukte zijn 
dat zonder schone schijn 
niet te aanschouwen is 

Maar ik mag echt vertrouwen 
dat mijn wantrouwen 
eigenlijk rouwen is 

Angstvallig dichtbij
Met je neus op mijn kwetsbaarheid
Ik duik weg of blaas me op
Hopelijk uit jouw blik bevrijd

Maar je blijft dichtbij
Al doe je een stap achteruit
Ik duik weg of blaas me op

Mijn hoofd schreeuwt vreselijk luid

Kom niet dichterbij!
Kijk niet zo naar mijn zere hart
Ik wil weg of weer vooruit
Maar jouw blik maakt mij verward

Veel te dichtbij
Ik wil niet dat je het ziet

Duiken en blazen lukt niet meer

Hier is dan dat stuk verdriet

Zo heel dichtbij

Niemand zegt mij zoals jij

Duikend en blazend naar mijzelf
Kom maar hier is wat jij zei

Kom heel dichtbij

In mijn armen mag je huilen
Duik en blaas je maar een breuk
Ik wil je nog steeds met niemand ruilen

Zo angstvallig dichtbij
Jouw armen duwen mij door de chaos
Duiken en blazen werkt echt niet meer
Stap voor stap mag mijn diepste pijn los

Nog ietsjes dichterbij
Raak me niet aan en hou me vast

In jouw armen wil ik durven breken
Ik wil bij jou, met alles uit de kast

Nog een klein stapje dichterbij

vechtend tegen de eerste traan
Ik voel dat mijn oceaan wil stromen
Maar zo kwetsbaar durfde ik niet eerder aan

Dichter Dan dichtbij
Duikend en blazend naar jouw warme deken
Leg ik mijn zere hart in jouw liefdevolle greep
Ik wil bij jou nog eindeloos vaak breken